قالیباف در «محاصره گازانبری» نمایندگان

 مراسم ۱۶ آذر و حضور در جمع دانشجویان، مجالی دوباره برای سخن گفتن و پاسخ گویی رییس مجلس به نقد‌های رو در رو بود، فرصتی که مطابق پیش بینی ها، حاشیه‌هایی جدی درپی داشت و پاسخ‌های او به پرسش‌های دانشجویان به موجی علیه اش بدل شد و او را به گوشه رینگ فرستاد. فشاری که نمود آن در عقب نشینی و ابراز تاسف رسمی او از بخشی از سخنانش بازتاب یافت و به افکارعمومی منتقل شد.

محمدباقر قالیباف، یک روز پس از تاکید بر اینکه عنابستانی به سرباز راهور سیلی نزده، بلکه او را هل داده است با لایو اینستاگرامی سرباز اکبری مواجه شد که از تایید سیلی خوردن خود در حکم دادگاه و نیز سیل پرفشار کاربران شبکه‌های اجتماعی، مواجه شد تاحدی که ناچار مجبور به تصحیح گفته هایش و ابراز تاسف شد. اگرچه او در صفحه اینستاگرامش توضیح داده حرف‌هایش درباره سرباز اکبری تقطیع شده و با کژتابی منعکس شده، اما تا زمانی که مدیرانی، چون او کانال‌های اطلاعاتی خود را محدود می‌کنند و گاهی این منابع اطلاع رسانی، همانند عنابستانی اطلاعات غلط و غیرواقعی به او می‌دهند، باید نزد افکارعمومی تیزبین و شبکه‌های اجتماعی پرشمار و فعال که منتظر مچ گیری هستند، آمادگی پرداخت هزینه‌ای گزاف را داشته باشند.

اما این تنها نکته در میان گفته‌های قالیباف در جمع دانشجویان نیست که قابلیت به چالش کشده شدن دارد. رئیس مجلس نکات دیگری هم گفته که در هیاهوی خبری ماجرای سرباز راهور و عنابستانی از نظر‌ها دور ماندند. او در همین دیدار گفته: «از شروع مجلس تا امروز فقط طرح شفافیت را امضاء کرده ام.» طرحی که البته در نهایت رای هم نیاورده است.

قالیباف که خود را لیدر اصلی مجلس می‌داند، به سبک روسای پیشین این قوه، از امضای متوالی طرح‌ها طفره می‌رود تا شائبه سوگیری رای نمایندگان ایجاد نشود. اما سئوال اینجاست که چرا طرح پیشنهادی سکاندار قوی‌ترین لابی مجلس رای نیاورده؟ شاید این گذاره که «طرح شفافیت آرای نمایندگان» مانیفست لیستی بود که به نام جبهه انقلاب در سراسر کشور راهی مجلس شدند. عدم تصویب تنها طرح منقش به امضای صاحب بزرگترین لابی قدرت در صحن مجلس که صدر وعده‌های رای آورندگان انتخابات اسفند ۱۳۹۸ بوده نه یک برگ برنده برای قالیباف جهت طرح در دیدار دانشجویی که روایت یک ناکامی مطلق برای رئیس مجلس است.

آنچه از قالیباف به عنوان تائید نقش سهم خواهی پدرخوانده‌ها در لیست جبهه انقلاب طرح شده هم اگرچه می‌تواند به اعترافی صادقانه یاد شود، اما در عمل حاکی از یک عدول از باور‌ها و شعارهاست. اینکه آقای رئیس گروهی از اعضای فهرست را اصلح نمی‌دانسته، اما برای ماندن در بازی، دانسته سکوت کرده است! عدولی که نهایتش می‌رسد به نقطه‌ای که مانیفست و شعار اصلی این گروه منتخب در صحن علنی رای نمی‌آورد. طرح‌هایی مثل صیانت شبکه‌های اجتماعی یا مقابله با حیوانات خانگی در پشت در‌های بسته و جلسات غیر علنی نقد و بررسی می‌شوند و هر کدام اثرات روانی منفی سنگینی را بر جامعه دارند و آقای رئیس یا سکوت می‌کند یا ناچار است به توجیه برای کم کردن تبعات منفی طرح‌هایی از این دست هستند.

همانگونه که امروز منتقدان رئیس مجلس درباره دیگر وعده‌های اجرا نشده اش به او به درستی خرده می‌گیرند. از او و مدل اداره مجلسی که در این ۱۸ ماه نه قوانین راهگشایی را برای حل گره‌های اقتصادی مردم تصویب کرده تا اثری ملموس بر زندگی شان بگذارد و نه به عکس سال منتهی به انتخابات ریاست جمهوری، مردم رئیس مجلس شان را در سفر‌های استانی و بازدید‌های میدانی می‌بینیند که مثلا در فلان شهر دور افتاده کنار یک پیرزن یا پیرمرد لر، مازندرانی، گیلانی، آذری و … ایستاده باشد به حرف زدن. به شنیدن درد دل‌ها و حل مشکلات مردم. انگار دیگر این دیدار‌های چهره به چهره در اولویت هایش نیستند و تاریخ مصرف شان به پایان رسیده است.

گویا، امروز رئیس مجلس در محاصره گازانبری نمایندگانی قرار گرفته که مخالف مدیریت و اهداف او هستند یا لااقل، با فرمانده پیشین «ناجا» که اینک بر مسند ریاست قوه مقننه تکیه زده، همسویی و همراهی لازم را ندارند. تجربه اخیر بار دیگر اثبات کرد، حامیان قالیباف و بیشتر از همه، خود وی باید تدبیری برای این کاستی اش بیندیشند و بپذیرند، رویکرد و منش یک فعال سیاسی، بویژه در قامت رییس مجلس با خلقیات یک فرمانده نظامی باید متفاوت باشد، «سردار» فرمان می‌دهد و دیگران بی، چون و چرا، می‌پذیرند و اجرا می‌کنند، اما یک فعال سیاسی و رئیس قوه، به درجه بالایی از اقناع و ایجاد اجماع نیاز دارد، توانمندیی که دستیابی به آن، بیش و پیش از هرچیزی به ترک عادت مونولوگ، پذیرش دیالوگ و تن دادن به الزامات سنگین آن، نیاز دارد.